Ελευθερία Αρβανιτάκη: Το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της

Άγνωστες πτυχές της ζωής και του χαρακτήρα της

Τα 66 της κλείνει σήμερα η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μια Ελληνίδα σοπράνο που συνδυάζει τη γλυκύτητα με τη θέρμη, την καθαρότητα και την ευαισθησία με μια αίσθηση θλίψης και μελαγχολίας, όπως έχουν αναφέρει για εκείνη οι New York Times.

Η καριέρα της ξεκίνησε το το 1979 όταν έγινε μέλος στην Οπισθοδρομική Κομπανία, μια μπάντα φοιτητών που έπαιζαν ρεμπέτικα και λαϊκά, ερασιτεχνικά, σε διάφορα κέντρα της Αθήνας. Συνεργάστηκε με πολλούς και σημαντικούς συνθέτες όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου κ.ά.

Όσα δε γνωρίζουμε για την Ελευθερία Αρβανιτάκη

Και μπορεί να γνωρίζουμε πολλά για την καλλιτεχνική της πορεία, για την προσωπική της ζωή, όμως, γνωρίζουμε ελάχιστα….

• Στα 10 μου έχασα τον πατέρα μου και φαίνεται ότι ήταν κάτι που με σημάδεψε, γιατί από κει και πίσω θυμάμαι ελάχιστα. Πάρα πολύ λίγα πράγματα, είναι σαν να έκανα ένα delete.   

• Δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, ούτε το είχα σκεφτεί. Καθόλου. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ο αδελφός μου πήγε να κάνει σπουδές αρχιτεκτονικής στην Αμερική σε δύσκολα χρόνια, έδωσε για να μπει στο Πολυτεχνείο, αλλά ως γιος αριστερού ήταν φακελωμένος κι αναγκάστηκε να φύγει.

Εγώ θα ήμουν το επόμενο βήμα, γιατί η οικογένεια έπρεπε να τα βγάλει πέρα και οικονομικά. Μέχρι να γίνει αυτό, γνωρίστηκα με τα παιδιά της Οπισθοδρομικής. Στις διακοπές. Δεν είχαν όνομα τότε, ήταν η φοβερή ομάδα ηθοποιών και φοιτητών η οποία κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας, στις ταβέρνες, έπαιζε ρεμπέτικα και έβγαζε καπέλο. Ήταν γνωστοί.

• Αν σου πω ότι δεν ξέρω τι είναι τύχη, θα το πιστέψεις; Όταν ήμουν μικρή μπορούσα να σου την ορίσω, τώρα δεν ξέρω τι θα πει. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι κι αυτά που ήξερα παίζει και να μην είναι έτσι. Ξέρω ότι περνάνε από μπροστά σου καράβια κι αυτοκίνητα, αν ανέβεις πάνω καλώς. Μπορεί να ανέβεις σε λάθος, παίζει κι αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάρμα, πεπρωμένο. Δεν γίνεται να οφείλεται μόνο σε τύχη όλη σου η διαδρομή, ούτε μόνο σε συγκυρίες, πρέπει να υπάρχει και η ικανότητα, το ταλέντο.

Λάθος επιλογές δεν έχω κάνει, αλλά μερικές φορές δεν ήμουν τόσο τολμηρή όσο έπρεπε. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, δεν θα άλλαζα κάτι, θα προσέθετα. Τα ίδια πράγματα που με μια ατολμία και ένα υπερεγώ δεν έκανα, θα τα έκανα τώρα.

• Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή μου; Ρόλο μέτρου. Κοντά και μακριά, είμαι ένας άνθρωπος που πάντα ήθελε να ελέγχει τα πάθη του. Τα φοβάμαι τα πάθη. Πάντα αισθανόμουν ότι θα 'πρεπε να έχω έναν έλεγχο στα πάθη, μια απόσταση, κι αυτό από αυτοπροστασία. Κι επειδή όταν ερωτεύεσαι είσαι ένας άλλος, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις, σκέφτεσαι και αντιδράς διαφορετικά. Είναι πηγή χαράς ο έρωτας και δυστυχίας ταυτόχρονα. Μια πολύ έντονη συγκινησιακή κατάσταση και ακραία, είσαι σχεδόν τρελός. Γι' αυτό σε οδηγεί να κάνεις θεσπέσια πράγματα ή να καείς.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο θάνατος. Το παράλογο του πώς μια ύπαρξη ζει και μετά χάνεται, τόσο παράλογο όσο κι η γέννηση. Είναι ένα πράγμα που με απασχολεί βαθιά. Το ότι χάνεται ο άνθρωπος και δεν υπάρχει τίποτα απ' ό,τι τον θύμιζε, ούτε η ευρηματικότητα ούτε η μνήμη, η θέληση, η επιθυμία, όλες αυτές οι συναισθηματικές καταστάσεις που του δίνουν θεϊκή φύση.