Μπόρις Τζόνσον: Δηλώνει… υπερήφανος για την τραγωδία του Titan - «Πολύ βρετανικός θάνατος»

«Γενναίες ψυχές, πέθαναν για την ανθρώπινη γνώση» - Σε άρθρο του εκφράζει αμφιλεγόμενες απόψεις για τον τρόπο που έχασαν τη ζωή τους οι 5 επιβαίνοντες του υποβρυχίου στη βόλτα κοντά στον Τιτανικό


Ένας «πολύ βρετανικός θάνατος» ήταν αυτός των πέντε επιβαινόντων στο υποβρύχιο «Titan», σε κατάδυση προς τον Τιτανικό, γράφει στη Daily Mail ο Μπόρις Τζόνσον.


Ο πρώην πρωθυπουργός, που επέστρεψε στην αρθρογραφία η οποία τον είχε κάνει διάσημο, γράφει για την υπόθεση που καθήλωσε τον κόσμο αυτή την εβδομάδα: «Έτσι τέλειωσε λοιπόν, όπως γνωρίζαμε ότι θα τελειώσει, όπως η ιστορία του Τιτανικού», γράφει στο τακτικό άρθρο του. «Στην πραγματικότητα, μέσα στην καρδιά μας, γνωρίζαμε την κατάληξη, ότι και οι πέντε γενναίες ψυχές στο Titan ήταν νεκρές», γράφει και τονίζει ότι «το μυστήριο τελείωσε και η ηθικολογία αρχίζει».


Ο Τζόνσον θεωρεί ότι ο Τιτανικός, που χάθηκε το 1912, «είναι το σύμβολο της ανθρώπινης φιλοδοξίας και υπερηφάνειας και του τρόπου με τον οποίο μπορεί να καταστραφεί από τα στοιχεία της φύσης» και η «η πιο συναρπαστική ιστορία μετά τον Πύργο της Βαβέλ». Και συνεχίζει σε αρχαιοελληνικό πνεύμα: «Θυμόμαστε τις αιώνιες τραγικές αλήθειες: ότι η ύβρις φέρνει τη νέμεση».


Τα βάζει, όμως ο Μπόρις Τζόνσον με το «αριστερό Twitter», που πλημμύρισε με επικρίσεις «ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν πιο πολλά λεφτά από μυαλό και ότι δεν θα έπρεπε να σπαταλάμε τεράστιες ποσότητες χρημάτων των φορολογουμένων προσπαθώντας να τους σώσουμε». Απαντά ο Τζόνσον ότι «χωρίς να υποβαθμίζω σε καμία περίπτωση την τραγωδία των μεταναστών, επιτρέψτε μου να σας πω πώς αισθάνομαι για εκείνους που συμμετείχαν στην αποστολή του Τιτανικού. Νομίζω ότι είναι ήρωες».


Θυμάται και τις δικές του εμπειρίες από τις καταδύσεις (στο Σαρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου το 1988) και πώς είχε φοβηθεί ότι θα πέθαινε. «Δύσκολα μπορώ να φανταστώ το θάρρος που χρειάζεται για να κατέβεις σχεδόν 4.000 μέτρα, σε ένα σκάφος που μοιάζει τόσο εύθραυστο, όπου δεν υπάρχει καθόλου φως και δεν μπορείς να ξέρεις καν πού βρίσκεσαι», λέει.


Αναφέρεται στον μεγάλο και άγνωστο κόσμο των ωκεανών και αναρωτιέται «γιατί η ευκαιρία να κοιτάξουμε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να προορίζεται για ελάχιστους;»


Και καταλήγει ότι «αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η αποστολή ήταν τόσο σημαντική και θα πρέπει να το εκτιμήσουν οι αριστεροί και όλοι οι άλλοι. Ναι, υπήρχαν κίνδυνοι και προειδοποιήσεις. Αλλά κάθε μεγάλη πρόοδος πρέπει αναπόφευκτα να περιλαμβάνει πειράματα και εξοπλισμό που μπορεί να φαίνεται, εκ των υστέρων, επικίνδυνα ανεπαρκής. Ο Χάμις Χάρντινγκ [ένας από τους πέντε που πέθαναν] και οι συνεργάτες του προσπαθούσαν να κάνουν ένα νέο βήμα για την ανθρωπότητα, να εκλαϊκεύσουν τα υποθαλάσσια ταξίδια, να εκδημοκρατίσουν το βυθό του ωκεανού. Γνώριζαν τους κινδύνους. Ο Χάρντινγκ και οι φίλοι του πέθαναν για έναν σκοπό – να διευρύνουν τα σύνορα της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας - που είναι τυπικά βρετανικός και με γεμίζει υπερηφάνεια».