Ελένη Ροδά: Η απάτη, η εμπλοκή της Πίτσας Παπαδοπούλου και τα δικαστήρια

Η ζωή της θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος, αφού τα είχε όλα… Θυελλώδεις έρωτες, δόξες αλλά και δύσκολες στιγμές που μπορεί για λίγο να τη λύγισαν όμως τελικά την έκαναν ακόμη πιο δυνατή.


Ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο, όμως γρήγορα την κέρδισε το πάλκο όπου με την ιδιαίτερη βραχνάδα στη φωνή της άγγιξε τις ψυχές όλων των Ελλήνων. Με την ειλικρίνεια που την διακρίνει πάντα, η Ελένη Ροδά άνοιξε την ψυχή της μιλώντας για όλους και για όλα.

Σε τι κατάσταση σας πετυχαίνουμε επαγγελματικά;

Τραγουδάω κάθε Παρασκευή στον «Μαγεμένο Αυλό». Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί το μαγαζί είναι παρεΐστικο, έρχονται οι φίλοι μου και περνάμε ωραία. Χαίρομαι που έχω αυτή την επαφή με τον κόσμο. Επιπλέον, γυρίζω και μια ταινία με ένα φιλαράκι που θα κάνω τη μητέρα του. Είναι ταινία περισσότερο για εξωτερικό.Το θέατρο σας λείπει;

Μου λείπει και το θέατρο και η τηλεόραση. Τώρα έχουν μπει άλλοι άνθρωποι μέσα, άλλαξαν οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί όλα. Εμείς ανήκουμε σε άλλη γενιά. Τώρα τα πράγματα γίνονται παρεΐστικα όχι όπως παλιά που έλεγαν «α αυτή μας κάνει για τον ρόλο, είναι πολύ καλή».

Εννοείτε λειτουργούν με βάση τις κλίκες;

Έστω της κλίκας ναι. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους. Είναι πολύ κουραστικό και δεν το καταλαβαίνουν. Τα παιδιά βέβαια δουλεύουν γιατί παίρνουν μεροκάματο, αλλά εντάξει. Η τηλεόραση έχει γίνει τελευταία βαρετή, όχι από τα σίριαλ αλλά και από τα έργα που βάζουν. Μερικές φορές χαζεύω κάποιο ντοκιμαντέρ και τις ειδήσεις.Ζήσατε στις «χρυσές» εποχές του κινηματογράφου, αλλά και των νυχτερινών κέντρων. Καταφέρατε να δημιουργήσετε μεγάλη περιουσία;

Όχι, όχι. Βγάζαμε πολλά, αλλά τότε δεν υπολογίζαμε τα χρήματα. Στα μαγαζιά τα μεγάλα που δουλεύαμε και ερχόταν η αφρόκρεμα της Ελλάδας, έπρεπε κάθε μέρα να αλλάζουμε ρούχα. Ξύπναγα λοιπόν κάθε πρωί και πήγαινα σε γνωστή μπουτίκ να πάρω ρούχα, παπούτσια, πήγαινα κομμωτήριο, με αποτέλεσμα να φεύγουν εκεί τα λεφτά. Εν τω μεταξύ δεν είχα και συναίσθηση του χρήματος και ερχόντουσαν πάρα πολλοί και μου ζητούσαν χρήματα, λέγοντάς μου ότι τα είχαν ανάγκη. Εγώ λοιπόν δάνειζα συνέχεια και μετά εξαφανίζονταν. Από την άλλη, πάρα πολλοί με κορόιδεψαν. Ένας για παράδειγμα από αυτούς που είχε μαγαζιά και μια κατασκευαστική εταιρεία μου πρότεινε να αγοράσω ένα καταπληκτικό γραφείο. Πράγματι, πήγα και το είδα και ήταν υπέροχο, στην πλατεία Δαβάκη. Το αγόρασα και για αρκετό διάστημα το είχα παρατήσει. Κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο να πάω γιατί είχαν μπει μέσα άλλοι. Χτύπησα την πόρτα και μου είπε ένας πως δεν είναι δικό σας, αλλά της Πίτσας Παπαδοπούλου. Μου πήραν 1.300.000 δραχμές το 1975 που τότε με αυτά τα χρήματα αγόραζες πολυκατοικία και μου έδωσαν έναν χώρο 20 τ.μ, χωρίς τουαλέτα, χωρίς τίποτα, που στην πραγματικότητα έκανε 150.000. Το υπόλοιπο το είχαν πουλήσει στην Πίτσα.

Πού να το φανταστείτε…

Ναι, μετά μια άλλη φίλη που έμενε στην Αιδηψό και ήξερε ότι έχω μανία με την εξοχή, μου πρότεινε να αγοράσω ένα οικόπεδο 2 στρεμμάτων, το οποίο έκανε 30.000 και εμένα γι’ αυτό μου πήρε 500.000. Πάλι με έκλεψαν. Όλα τα λεφτά μου πήγαν χαμένα έτσι. Τι λεφτά να μου μείνουν, αφού ήμουν συνέχεια το θύμα. Μην σας πω μετά όταν παντρεύτηκα με τον άντρα μου και μας πήραν το σπίτι στο Κολωνάκι με πλειστηριασμό ψεύτικο.

Γιατί σας το πήραν;

Δήθεν είχε χρέη ο πατέρας του άντρα μου, που πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις 2 ετών. Και μας πήραν 250 τ.μ. σπίτι στο Κολωνάκι. Αν τότε κάναμε έφεση θα το παίρναμε πίσω, αλλά μετά από 30 χρόνια δεν μπορούμε. Θα είχα μεγάλη περιουσία, γιατί αμειβόμουν πολύ καλά.


Έχετε και μια ταβέρνα αν δεν κάνω λάθος…

Είχα κάνει μια ταβέρνα στην Αμφιθέα, ήταν καταπληκτική και έρχονταν όλη η Αθήνα. Μετά έφυγα από εκεί και άνοιξα στο Παλαιό Φάληρο στον Φλοίσβο. Μετά το κτίριο στο οποίο βρίσκονταν το μαγαζί το παράτησαν και μπήκαν μέσα οι Ρομά. Ξήλωσαν τα πάντα και έμπαινε η βροχή στο μαγαζί το δικό μου, στο ισόγειο. Μας έδιωξε η πολεοδομία, γιατί υπήρχε φόβος να γκρεμιστεί το κτίριο.

Δεν σας αποζημίωσαν;

Τι να με αποζημιώσουν; Εδώ μου ζητούσαν χρήματα επιπλέον γιατί έφυγα και με έτρεχαν στα δικαστήρια. Ήταν ταλαιπωρία, αλλά ευτυχώς με άφησαν ήσυχη, είπε η Ελένη Ροδά στο Λοιπόν.