Τραγωδία στα Τέμπη: Φοιτήτρια ψάχνει τους ηλικιωμένους Βρετανούς με τους οποίους συνταξίδευε

Όπως είπε η φοιτήτρια, πριν γίνει η φονική σύγκρουση, είχε δει έναν άντρα και τη γυναίκα του να κάθονται απέναντί της και να συζητούν ευχάριστα στα αγγλικά

Την αγωνία της για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Άγγλων με τους οποίους συνταξίδευε το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου εκμυστηρεύτηκε στη γιατρό της μία φοιτήτρια από τη Λάρισα.

Όπως εξήγησε η νεαρή γυναίκα, η οποία επέβαινε στο δεύτερο βαγόνι και γλίτωσε από θαύμα, πριν γίνει η φονική σύγκρουση είχε δει έναν άντρα και τη γυναίκα του να κάθονται απέναντί της και να συζητούν ευχάριστα στα αγγλικά.

Όμως όταν έγινε το δυστύχημα, μέσα στην κόλαση που επικρατούσε, τη φωτιά, τους καπνούς, τα αίματα και τον πόνο, δεν είδε τι απέγιναν.

Η κοπέλα, που σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στον Βόλο, δέκα μέρες μετά τον εφιάλτη κι ενώ προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, σωματικές και ψυχικές, φέρνει στο μυαλό της τους δύο ηλικιωμένους. «Δεν έχω δει να τους έχει αναζητήσει κανείς.

Δεν ξέρω αν κατέβηκαν, πού κατέβηκαν ή αν έμειναν μέσα…», είπε ανήσυχη στη γιατρό του «Αχιλλοπούλειου» Νοσοκομείου Αντωνέλλα Δημητριάδη, εκφράζοντας φόβους ότι μπορεί να υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι μέσα στο τρένο του θανάτου και να μην έχουν αναζητηθεί.

Η κοπέλα πήγε στα επείγοντα του νοσοκομείου μαζί με μία φίλη της -με την οποία ταξίδευε μαζί εκείνο το εφιαλτικό βράδυ-, καθώς ένιωσε πόνο στο στήθος και ανησύχησε.

Όμως η κυρία Δημητριάδη που την εξέτασε δεν διαπίστωσε κάτι σοβαρό, παρά μόνο ψυχικά τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθούν, όπως έγραψε σε ανάρτησή της. Η γιατρός είπε στα gegonota.news ότι η φοιτήτρια της αποκάλυψε πως από το δεύτερο βαγόνι γλίτωσαν δέκα άτομα, γιατί, όπως έγινε η σύγκρουση, ήταν στα μεσαία κουπέ.

«Αν δεν με βοηθούσαν τα αλλά παιδιά να βγω, θα πέθαινα. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι μέσα», είπε στην Αντωνέλλα Δημητριάδη, η οποία συγκινημένη έκανε μία ανάρτηση στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Αυτό που κατάλαβα από τη σεμνή και με αίσθημα διήγησή της (σ.σ.: φοιτήτριας) είναι ότι τα σωματικά τραύματα ήταν ασήμαντα για αυτή και για την παρέα της, αλλά τα ψυχικά είναι αυτά που θα κουβαλάνε για πάντα (…)».