Η συμβουλή που έσωσε φοιτήτρια από την τραγωδία στα Τέμπη - «Δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα ότι μπορεί να πεθάνω»

Σώα από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη βγήκε η φοιτήτρια Αγνή Τιτέλη η οποία, όπως αποκάλυψε γλίτωσε επειδή ακολούθησε τη συμβουλή που της έδωσε ο σύντροφός της.

«Σώθηκα γιατί ο σύντροφος μου με παρότρυνε να μην μπω στο βαγόνι 2 και μπήκα στο βαγόνι 7. Πάντα συνήθιζα να κλείνω στα μπροστινά βαγόνια, ο φίλος μου με παρότρυνε να κάτσω πίσω, που να φανταστώ ότι αυτό θα μου έσωζε τη ζωή» είπε χαρακτηριστικά η φοιτήτρια που μίλησε στο MEGA.

H ίδια περιέγραψε, στη συνέχεια, το πώς έζησε τη στιγμή της σύγκρουσης των τρένων και τα λεπτά που ακολούθησαν: «Το βαγόνι μου είχε τεράστια ανατάραξη. Κουνήθηκε πάρα πολύ το δικό μας βαγόνι που ήταν το τελευταίο, δεν μπορώ να φανταστώ τι έγινε μπροστά. Δεν είχαμε οπτική επαφή με έξω, νόμιζα ότι θα πέσουμε σε γκρεμό και το συναίσθημα ότι μπορεί να πεθάνω δεν μπορώ να το ξεχάσω. Ήμασταν στο τούνελ και το τι είδα δεν θα ήθελα να το βιώσει κανένας ποτέ».

«Πήγα στην αντίθετη πλευρά του τούνελ, σκαρφάλωσα με προσοχή, είχε και τρύπες κάτω. Δεν έβλεπες, δεν ήταν ασφαλής ο δρόμος. Για καλή μου τύχη βρήκαμε δρομάκι, έπεσα, χτύπησα τα γόνατά μου, αλλά δεν είναι κάτι σοβαρό. Είδα ανθρώπους να βγαίνουν με αίματα, τσιριδες, φώναζαν "καίγομαι». Ήθελα να πάω κοντά, αλλά δεν είχα και τη δύναμη» συνέχισε την περιγραφή των όσων βίωσε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.

Η αρχική της εκτίμηση ήταν, μάλιστα, ότι το τρένο είχε εκτροχιαστεί: «Δεν ήξερα ότι έγινε σύγκρουση με τρένο. Ο μπαμπάς μου μου το είπε στο τηλέφωνο. Του είπα "μπαμπά, έχει πάρει φωτιά το τρένο". Έκλαιγα, μου κοβόταν η ανάσα. Έπαθα σαν κρίση πανικού, έχω ξεχάσει πολλά πράγματα, δεν ήξερα καν ότι έχω χτυπήσει».

«Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά, θέλω πάντα να είναι κάποιος δίπλα μου. Δεν μπορώ να μένω μόνη μου» εξομολογήθηκε η νεαρή κοπέλα με την μητέρα της να δηλώνει χαρούμενη «γιατί είναι καλά το παιδί μας» αλλά να εξομολογείται ότι «δεν μπορούμε να συνέλθουμε για όλους τους υπόλοιπους. Μου είπε "μαμά καιγόμαστε", όταν την πήρα πίσω, ένα μαρτύριο, παντού φωνές, κλάματα, τραγικές στιγμές. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που ζούσαμε, ήμασταν κάθε ώρα στο τηλέφωνο με το παιδί».