Σεισμός στην Τουρκία: Οι άνδρες της ΕΜΑΚ μιλούν για όσα βίωσαν - «Μας συγκλόνισαν οι φωνές των θαμμένων ζωντανών» (ΒΙΝΤΕΟ)

«Όταν συστηνόμασταν ως “Yunan” άνοιγε η αγκαλιά τους…». Με τα λόγια αυτά, τα μέλη της ελληνικής επίλεκτης ομάδας διασωστών, περιγράφουν τις δυνατές στιγμές που έζησαν στα χαλάσματα της Αντιόχειας. Ένα ταξίδι επτά ημερών, με έντονες συγκινήσεις.

Και μπορεί, την ιερή ώρα του καθήκοντος οι μηχανισμοί που έχουν με τα χρόνια αναπτύξει να απομόνωναν το συναίσθημα, όμως στο τέλος της ημέρας, ο πόνος και η θλίψη κυρίευε τις καρδιές τους. «Τα όσα βιώσαμε, δεν φεύγουν. Τα όσα ζήσαμε, θα τα κουβαλάμε μαζί μας. Τα πράγματα αυτά, δεν φεύγουν από μέσα μας…» λένε τα μέλη της ελληνικής αποστολής.

Ο επιπυραγός Παναγιώτης Γιαννόπουλος, οι πυραγοί Θωμάς Κρικέλης και Κωνσταντίνος Νίκας, ο γιατρός Σωκρατης Δούκας και ο διασώστης Ευθύμης Αραβανής, στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν επιστρέφοντας από την κόλαση της Τουρκίας, περιέγραψαν γλαφυρά και με έντονο συναίσθημα την κατάσταση στην σεισμόπληκτη ζώνη της γειτονικής χώρας. Η «Μονάδα Έρευνας και Διάσωσης σε Αστικό Περιβάλλον» αποκαλείται η επίλεκτη ομάδα των 36 ατόμων που μετέβη στην Τουρκία και εντάσσεται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης.

Άλλωστε, όπως εξήγησαν «η ελληνική αποστολή ήταν η πρώτη που έφτασε εκεί και αποτέλεσε τον πρώτο πυρήνα συντονισμού για τις διεθνείς ομάδες». Είναι χαρακτηριστικό ότι παρακάμπτοντας το παγκόσμιο πρωτόκολλο, «έσπασαν» σε τέσσερα μέρη και δούλευαν ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία ενώ με προσωπική τους ευθύνη, έμπαιναν σε συντρίμμια πολυκατοικιών που δεν πληρούσαν τους κανόνες ασφαλείας. «Η ομάδα λειτουργεί σε ένα σημείο, αλλά πήραμε την απόφαση να σπάσουμε σε τέσσερα σημεία και ουσιαστικά αλλάζαμε μεταξύ μας από σημείο σε σημείο» αναφέρουν.

Η αγάπη των Τούρκων

Για τη συμπεριφορά των Τούρκων οι πυροσβέστες της ΕΜΑΚ είπαν ότι «η φιλική προσέγγιση του τουρκικού πληθυσμού που είχε υποστεί σοκ αποτυπώθηκε σε απλά πράγματα, σε μικρά διαλείμματα των επιχειρήσεων όταν στελέχη των διασωστικών ομάδων έπαιρναν μια ανάσα, απλοί πολίτες έρχονταν από μόνοι τους να μας δώσουν ένα ποτήρι ζεστό τσάι και ένα κομμάτι ψωμί. Όταν βρεθήκαμε σε μια ουρά ενός αυτοσχέδιου πάγκου όλοι οι άνθρωποι που πεινούσαν έκαναν στην άκρη για να εξυπηρετηθούμε εμείς πρώτοι».

Μάλιστα, ο επικεφαλής της ομάδας επιπυραγός Παναγιώτης Γιαννόπουλος, ανεφέρθη σε ένα περιστατικό που τον συγκλόνισε. «Περιμέναμε στην ουρά και μόλις ένας Τούρκος κατάλαβε πως είμαστε Έλληνες διασώστες, μας τράβηξε στο πίσω μέρος της σκηνής όπου υπήρχαν τρεις δίσκοι με δικά τους παραδοσιακά γλυκά. Κράτησε τον έναν και τους άλλους δυο δίσκους μας τους έδωσε»

«Ως γείτονες, τρέξαμε πρώτοι»

Τους Έλληνες διασώστες ρώτησε και δημοσιογράφος του τουρκικού πρακτορείου Anadolu η οποία τους ευχαρίστησε για τη βοήθειά τους και τους ρώτησε πώς βλέπουν οι ίδιοι τις καλές σχέσεις των δύο λαών των τελευταίων ημερών, λόγω του τραγικού αυτού γεγονότος: «Από την εμπειρία μας γνωρίζουμε, ότι σε μια καταστροφή ζητάς πρώτα βοήθεια από τον γείτονα, τον διπλανό σου, και μετά από την υπόλοιπη ευρύτερη γειτονιά. Κι εμείς έτσι, σαν γείτονες, τρέξαμε πρώτοι» ανέφεραν.

«Δεν είναι η θέση μας να κάνουμε εξωτερική πολιτική, η θέση μας είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή και να σώζουμε ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο ρόλος μας ο πρώτος και ο τελευταίος είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή» απάντησε από την πλευρά του για το θέμα αυτό ο επικεφαλής των διασωστών του ΕΚΑΒ ο οποίος ομολόγησε ότι «τα τραύματα αυτά δεν φεύγουν, θα κάνουμε συνεδρίες θα έχουμε στήριξη, είναι κάποια πράγματα που τα κουβαλάς μαζί σου».

Κλάμα, απομόνωση και αποφόρτιση

Τα συναισθήματα των Ελλήνων διασωστών ήταν έντονα. Όμως, όπως είπαν, η ένταση και η αδρεναλίνη, ήταν αυτά που δεν τους άφηναν να καταρρεύσουν. Είναι τρομακτικό, όπως είπαν, να βλέπεις μια σύγχρονη πόλη ισοπεδωμένη και μέσα στα χαλάσματα παιδιά και ηλικιωμένους να εκλιπαρούν για βοήθεια.

Η πιο δυνατή στιγμή, όταν άκουγαν τους ζωντανούς - θαμμένους να καλούν σε βοήθεια και σιγά- σιγά, η μια μετά την άλλη οι φωνές να χάνονται… Είχαν μια απίστευτη αγωνία να τους ακούσουν, όμως κυριαρχούσε η απόλυτη σιωπή. Και όταν έφθανε η ώρα της ξεκούρασης και της αποφόρτισης, ο κάθε διασώστης, το ζούσε διαφορετικά.

Όπως είπαν, εκείνες τις ώρες της λιγοστές της απομόνωσης, άλλος ξεσπούσε σε κλάματα, άλλος επέλεγε την απόλυτη απομόνωση και κάποιος άλλος βυθιζόταν στη σκέψεις του. Μέχρι να ξημερώσει και να ξεκινήσει και πάλι η μάχη με το χρόνο.

Το «ευχαριστώ» της Αϊρίν

Η πιο δύσκολη στιγμή όπως είπε ο πυραγός Θωμάς Κρικέλης για τον ίδιο, ήταν όταν κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης, η Αϊρίν «μας άφησε δύο φορές». Πρόκειται για την κοπέλα που έφτασε στο σημείο να ζητήσει να της κόψουν το πόδι για να απεγκλωβιστεί. «Εγώ δεν το είδα γιατί με χώριζε ένα δοκάρι αλλά ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Νίκας που ήταν μαζί της και της κρατούσε το χέρι άρχισε να φωνάζει το όνομά της» συμπλήρωσε ο πυροσβέστης της ΕΜΑΚ.

Ο πυραγός Κωνσταντίνος Νίκας αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό της 8ης Φεβρουαρίου όταν βγήκε ένα αγοράκι 11 ετών. «Έτυχε να είμαι απέναντι όσο η ομάδα δούλευε με το 6χρονο κορίτσι που διασώσαμε. Ήμουν εγώ να προσπαθώ με όποιον τρόπο μπορώ γιατί δεν είχα τα μέσα, του δίναμε νερό με ένα ποτήρι και έφτανα στο σημείο να το βρέχω επειδή ήταν ξαπλωμένος, σε κάποια στιγμή είχε γίνει μούσκεμα, ζήτησα ένα καλαμάκι, μου έφεραν ένα καλαμάκι πράσινο σε σχήμα φοίνικα και κάθε φορά που το έβγαζα μου έλεγε “no, no” για να συνεχίσω. Παράλληλα έλεγε συνεχώς “10%” ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο και ήταν στα όρια του. Τον έβγαλαν τελικά άλλοι συνάδελφοι και πήγαν όλα καλά».

Εμφανώς συγκινημένος ο επικεφαλής της ομάδας του ΕΚΑΒ, Σωκράτης Δούκας στάθηκε σε μια εικόνα όταν η ελληνική αποστολή έφτασε στο Χατάι: «ήμασταν οι πρώτοι άνθρωποι που είχαμε φτάσει εκεί και ψάχναμε σύνδεσμο για να ξεκινήσουμε. Τότε ήρθε ένας πιτσιρικάς 7-8 ετών και μου έφερε ένα κουτί μπισκότα και για μένα ήταν πολύ πιο ψηλά και πιο δυνατή από όλες τις άλλες εικόνες».

Για τον επιπυραγό Παναγιώτη Γιαννόπουλο, δε, η πιο χαρακτηριστική εικόνα ήταν αυτή «παιδιών να παίζουν σε παιδική χαρά χαμογελώντας εν μέσω της καταστροφής».