SKAM: Αληθινές ιστορίες απ’ την άγρια πλευρά των προαστίων

 Αν ήταν ράπερ από το νότιο Παρίσι ή το Χάκνεϊ του Λονδίνου, το πιο πιθανό είναι ότι η μουσική του θα συνόδευε σκηνές από σειρές crime όπως το «Top Boy», χαρίζοντάς τους cult status, ή να ακουγόταν στους τίτλους ταινιών για την άγρια ζωή στα προάστια. 

Αν παρακολουθείς από την οθόνη τη σκληρή πλευρά της πόλης, τα ναρκωτικά, η ρατσιστική βία και ο αγώνας για επιβίωση σε έναν κόσμο γεμάτο αδικία και οργή είναι cool –πάντα ήταν cool οι ταινίες και οι σειρές–, όταν όμως ένας ράπερ ασχολείται με τους νέους ανθρώπους που δεν είναι προνομιούχοι, περιγράφοντας τις ίδιες εικόνες στα προάστια της Αθήνας, μιλώντας την ίδια γλώσσα, είναι «βρομόστομος και χυδαίος».

Ραπάρω κυρίως γι' αυτό που ζω εδώ που μένω. Για το struggle που έχω περάσει και έχει περάσει κάθε παιδί που μένει στα Δυτικά. Τα Δυτικά με νιώθουν λίγο παραπάνω.

Τα κομμάτια του Skam είναι χορευτικά, αλλά δεν είναι εύκολα, έχουν μελωδία και λυγμό, είναι σκοτεινά και ακόμα και όταν μιλάει για Louis Vuitton και χλιδή, ξέρεις ότι αυτά αναφέρονται σαρκαστικά και συμβολικά, περισσότερο ως άπιαστα όνειρα και απραγματοποίητοι στόχοι. Δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα και το ελληνικό ραπ αυτήν τη στιγμή είναι κυρίως αυτό, ένα όνειρο που προσπαθούν όλοι να το ζήσουν. 

Ο καθένας με τον τρόπο του και από διαφορετικό background και πλευρά, ωστόσο όλοι στο ίδιο στοχεύουν: σε καλύτερη ζωή και επιτυχία. Ο Skam μιλάει μια γλώσσα που μπορεί να κάνει τα τραγούδια του απαγορευτικά στο ελληνικό ραδιόφωνο, αλλά είναι λιγότερο «πρόστυχη» και σοκαριστική από αυτά που έχουμε δει τις τελευταίες μέρες στα δελτία ειδήσεων και έχουμε διαβάσει στις εφημερίδες.

 Είμαι γέννημα-θρέμμα κάτοικος Ζεφυρίου, οπότε πιστεύω ότι ο κόσμος πάνω-κάτω μπορεί να καταλάβει στο περίπου με αυτά που έχει ακούσει και έχει δει για τη γειτονιά μου σε τι περιβάλλον έχω μεγαλώσει. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το Ζεφύρι όπου τον συναντάμε φλέγεται από τον καύσωνα, οι άνθρωποι στον μαχαλά όπου μας πάει για τη φωτογράφιση καταβρέχουν τον δρόμο και παιδάκια παίζουν μέσα στα λασπόνερα. Από το ηχοσύστημα του Smart που προηγείται και μας δείχνει τον δρόμο ακούγεται στη διαπασών το «Gang» του Skam και οι μπόμπιρες (τριών και τεσσάρων ετών) λικνίζονται τόσο ταιριαστά στον ρυθμό, που αναρωτιέσαι αν κάποιος τους έχει χορογραφήσει.

— Πες μου για σένα και για το background σου. Πού έχεις γεννηθεί; Σε τι περιβάλλον μεγάλωσες;

Είμαι γέννημα-θρέμμα κάτοικος Ζεφυρίου, οπότε πιστεύω ότι ο κόσμος πάνω-κάτω μπορεί να καταλάβει στο περίπου με αυτά που έχει ακούσει κι έχει δει για τη γειτονιά μου σε τι περιβάλλον έχω μεγαλώσει. Το να μεγαλώνει κάποιος σε τέτοιες γειτονιές το βλέπω ως ευχή και κατάρα. Αν δεν είχα μεγαλώσει εδώ, πιστεύω πως θα ήμουν τελείως διαφορετικός άνθρωπος, μπορεί να μην έκανα και τίποτε από όλα αυτά που έχω κάνει ως τώρα.

Στο σπίτι μου έπαιζαν κυρίως λαϊκά, όπως και σε κάθε ελληνική οικογένεια, πιστεύω. Αλλά το ραπ ήρθε νωρίς στη ζωή μου, λόγω του μεγαλύτερου αδελφού μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε τι ηλικία ήμουν, αλλά θυμάμαι ότι είχαμε βγει κάπου έξω, πέρασε ένας τυπάς που πούλαγε CD και ο αδελφός μου πήρε το «All eyez on me» του 2Pac. Νομίζω ότι μετά από αυτό μπήκαμε στο κόλπο». Ήρθαν οι Wu-Tang, o 50 Cent, oι Cypress Hill και πολύ αργότερα ήρθε το ελληνικό ραπ, Terror X Crew, ΖΝ κ.λπ.

Όσο με θυμάμαι, ασχολούμαι με το ραπ, όλα ήταν ραπ στη ζωή μου. Ξεκίνησα να γράφω από μικρή ηλικία, αγοράζαμε μικρόφωνα και ηχογραφούσαμε σε προγράμματα που ούτε να τα κάνουμε export δεν μπορούσαμε (γελάει).

— Γιατί κανείς ραπ; Γιατί σε ενδιέφερε να κάνεις ραπ και όχι να τραγουδήσεις κάποιο άλλο μουσικό είδος;

Γιατί υπήρχε μόνο αυτό για μένα. Αυτό ήταν για μένα.

— Με τι άλλο ασχολείσαι, εκτός από τη μουσική;

Αυτήν τη στιγμή ασχολούμαι μόνο με τη μουσική. Σταμάτησα το σχολείο στην Α' Λυκείου, λόγω οικονομικών προβλημάτων στο σπίτι, ένιωθα ότι κάπως έπρεπε να επιβιώσουμε. Έχω κάνει αρκετές δουλειές στο παρελθόν, μεροκάματο, και έχω βγάλει με διάφορους τρόπους χρήματα από τον δρόμο. Γύρω στα 17-18 ήρθε και το tattoo στη ζωή μου, δούλεψα στην αρχή στο σπίτι, έπειτα σε στούντιο και μετά το σταμάτησα γιατί είχα τόσα πράγματα να κάνω με τη μουσική που είπα ή το ένα ή το άλλο.

Γενικά, ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι δεν κρίνονται οι ικανότητες και το ταλέντο των ανθρώπων από το πόσα πτυχία έχουν, πολλοί τα κράτησαν μόνο για την κορνίζα.

Κυρίως γι' αυτό που ζω εδώ που μένω. Για το struggle που έχω περάσει και έχει περάσει κάθε παιδί που μένει στα Δυτικά. Τα Δυτικά με νιώθουν λίγο παραπάνω.

— Πόσο real είναι οι στίχοι στα κομμάτια σου;

Πολλές φορές σκέφτομαι: «Να φιλτράρω τον τρόπο που τα λέω, και αυτά που λέω;». Νιώθω ότι έχουμε ευθύνη όλοι, είμαστε επιρροή για τη μικρότερη ηλικία που μας ακούει. Άλλα, όσο εγωιστικό κι αν είναι, δεν το κάνω, σέβομαι τον εαυτό μου και τα πιστεύω μου και δεν θα έγραφα, ούτε θα πλάσαρα ψέμα στον κόσμο. Οπότε, ό,τι βγαίνει από μένα είναι 110% real, όχι απλώς 100%.

Δεν γίνεται να μη σε επηρεάζει ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Αν ανοίξεις την τηλεόρασή σου ή τα social media, σ' το υπενθυμίζουν. Αν βγεις έξω και κάνεις μια βόλτα το βλέπεις, είτε στη γειτονιά μου, με ό,τι συμβαίνει, είτε σε όλη την Ελλάδα με την πανδημία. Πλέον δεν γράφω, ό,τι ηχογραφώ είναι freestyle, οπότε το αποτέλεσμα θα είναι ό,τι vibe έχω εκείνη τη στιγμή.

Όλα τα παιδιά αυτήν τη στιγμή θέλουν να γίνουν ράπερ, επειδή πιστεύουν πως είναι ο εύκολος δρόμος. Πως είναι μόνο φήμη, γυναίκες, κλαμπ και επιτυχία. Κάθε μορφή τέχνης έχει πίεση και απογοητεύσεις. Δεν είναι κάτι εύκολο, ανοίγουν το autotune και νομίζουν ότι «έγιναν». Δεν σε κάνει ράπερ αυτό, πόσο μάλλον μουσικό. Ξέρεις, θα πέσει καμιά πανδημία περίεργη σε καμιά εικοσαριά χρόνια και δεν θα υπάρχουν γιατροί γιατί θα είναι όλοι ράπερ (γελάει). Εντάξει, πέρα από την πλάκα, πιστεύω πως όσο πιο πολύ υλικό βγαίνει προς τα έξω, τόσο πιο εύκολα θα ξεχωρίσουν οι καλύτεροι.

— Γιατί υπάρχει αυτή η οργή και η «παραβατική» θεματολογία στους στίχους;

Όλα συνδέονται με όσα έχει ζήσει η νέα γενιά τα τελευταία χρόνια. Από πού να ξεκινήσω; Από την οικονομική κρίση; Οικογένειες δεν έχουν να φάνε, δεν υπάρχουν ευκαιρίες για κανέναν. Δουλεύεις για έναν μισθό που δεν σου επιτρέπει να πληρώσεις ούτε τα μισά σου έξοδά σου. Αστυνομικοί χτυπάνε και σκοτώνουν παιδιά, κατηγορούν τους πολίτες, μετά πολίτες χτυπάνε αστυνομικούς. Έναν χρόνο ο κόσμος μες στην κατάθλιψη. Εξαφανίζονται παιδιά, οι μισοί βιαστές βγαίνουν αθώοι . Η νέα γενιά βασανίζεται κάθε μέρα, είναι λογικό να υπάρχει οργή και όχι μόνο στους στίχους.