Οι αδερφές Μπροντέ πέθαναν νέες επειδή έπιναν νερό από το νεκροταφείο

 

Είναι γνωστό και εξόχως ρομαντικό το γεγονός ότι οι αδελφές Μπροντέ -και ο αδελφός Μπροντέ, για την ακρίβεια- πέθαναν όλοι νέοι, η μία μετά την άλλη και τον άλλον, αφήνοντας στο πέρασμά τους μελαγχολικά, αιχμηρά αριστουργήματα. Επισήμως, όλες έπασχαν από φυματίωση ή επιπλοκές της ασθένειας, και ανεπισήμως, όλες και όλοι πέθαναν από θλίψη, αλλά όπως έγινε γνωστό πρόσφατα, προφανώς υπήρχε ένας πολύ ρεαλιστικός και σοβαρός παράγοντας που συνέβαλε στις δια βίου ασθένειες και τους πρόωρους θανάτους τους και αυτός είναι ότι πέρασαν τη ζωή τους πίνοντας μολυσμένο νερό από το τοπικό νεκροταφείο και πιθανώς και από τις τοπικές τουαλέτες.

Μια έρευνα του 1850 από τον Άγγλο μηχανικό, επιστήμονα, εξερευνητή και πολιτικό, Μπέντζαμιν Χέρσελ Μπάμπατζ, την οποία υποκίνησε ο Πάτρικ Μπροντέ, πατέρας των μυθιστοριογράφων και ιερέας της ενορίας, λίγο μετά τον θάνατο της Έμιλι (το 1848- ήταν 30 ετών), του Μπράνγουελ (το 1848- ήταν 31 ετών) και της Ανν (το 1849- ήταν 29 ετών)- έδειξε ότι η μικρή πόλη Χάγουορθ, όπου ζούσαν οι Μπροντέ, είχε πολύ υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από άλλες κοντινές πόλεις παρόμοιου μεγέθους.

Όταν η μέση ηλικία θανάτου ήταν 25,8 ετών

Το 41,6% των κατοίκων του Χάγουορθ πέθαινε πριν από την ηλικία των 6 ετών- η μέση ηλικία θανάτου ήταν 25,8 ετών. Η Σαρλότ θα πέθαινε το 1855 σε ηλικία 38 ετών – με μια κατάσταση ασθένειας που σήμερα θα ήταν θεραπεύσιμη, ενώ ο Πάτρικ θα ζούσε περισσότερο από όλα τα παιδιά του.

Ο Μπάμπατζ, επιδιώκοντας να βρει την αιτία αυτών των στατιστικών στοιχείων, διαπίστωσε, μεταξύ άλλων, ότι δεν υπήρχαν αρκετά αποχωρητήρια για τον πληθυσμό, και ότι αυτά που υπήρχαν ήταν βρώμικα, τα λύματα δεν αποχετεύονταν σωστά ενώ -παραδόξως- τα περισσότερα από αυτά τα αποχωρητήρια ήταν δημόσια.

«Δύο από τα αποχωρητήρια που χρησιμοποιούνται, από δώδεκα οικογένειες το καθένα, βρίσκονται στο δημόσιο δρόμο» έγραψε, «όχι μόνο σε οπτική επαφή με τα σπίτια, αλλά και εκτεθειμένα στα βλέμματα των περαστικών, ενώ ένα τρίτο είναι σε μια θέση πολύ πιο ιδιωτική, σκαρφαλωμένο σε ένα ύψωμα, που δεσπόζει σε όλο το μήκος του κεντρικού δρόμου».

Ο βόθρος κάτω από αυτό το αποχωρητήριο υπερχείλιζε μερικές φορές στο δρόμο- μια βρύση νερού βρισκόταν δύο μέτρα μακριά.

Το νεκροταφείο απέναντι από το σπίτι τους

Έπειτα, υπήρχε το νεκροταφείο -το οποίο βρισκόταν σε έναν λόφο, ακριβώς μπροστά από το πατρικό σπίτι όπου ζούσαν οι Μπροντέ- το οποίο νεκροταφείο όπως διαπίστωσε ο Μπάμπατζ ήταν υπερπλήρες, κακοστρωμένο και με ανεπαρκή οξυγόνωση, τόσο που τα υλικά αποσύνθεσης από τους τάφους είχαν διηθηθεί στην παροχή νερού της πόλης. Η μακροχρόνια έκθεση σε επιβλαβή βακτήρια θα έκανε τους Μπροντέ πιο αδύναμους, πιο κοντούς και πιο ευάλωτους σε άλλες ασθένειες.

Μπορεί να παραμένει ρομαντικό στη θεωρία μια οικογένεια νέων, λαμπρών μυθιστοριογράφων να πεθαίνει πίνοντας νερό από το νεκροταφείο -υπάρχει κάτι γοτθικό στην όλη ατμόσφαιρα-, αλλά στην πράξη ποιος δεν είναι ευγνώμων για τα σύγχρονα υδραυλικά;