Σκύλος: 4 ιστορίες ζωής για τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου

Παγκόσμια Ημέρα Σκύλου, σήμερα, 26 Αυγούστου, και τέσσερις γυναίκες μας μιλούν γι’ αυτό το υπέροχο πλάσμα.

Σκύλοι-οδηγοί τυφλών

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Οι σκύλοι-οδηγοί αναλαμβάνουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Να οδηγούν ανθρώπους με μερική ή ολική απώλεια όρασης. Ο δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ σκύλου οδηγού και χειριστή, είναι ισχυρός και άρρηκτος.

Το επιβεβαιώνει η κυρία Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα»*, η οποία έχει ολική απώλεια όρασης. Παρομοιάζει τη σχέση με εκείνη των παντρεμένων, και παράλληλα χαρακτηρίζει τον σκύλο οδηγό, σύντροφο και παιδί. Μία σχέση που βασίζεται στην αλληλοκατανόηση.

Χαριτολογώντας, λέει ότι «αν ο σκύλος μου είχε φωνή, θα έβγαζε τα προσωπικά μου. Τα γνωρίζει όλα», καθώς είναι όλες τις ώρες μαζί. Βέβαια, είναι κάποιες στιγμές, όπως λέει η κυρία Γκέρτσου, που δεν τον παίρνει μαζί της, όπως, για παράδειγμα, όταν πηγαίνει στη πισίνα, που έχει τόση ζέστη.

«Ο σκύλος-οδηγός προσφέρει τεράστια ελευθερία κινήσεων, αυτονομία, ανεξαρτησία. Κυκλοφορώ σαν να βλέπω. Τόση εμπιστοσύνη του έχω», τονίζει η κυρία Γκέρτσου.

Η πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα», Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου μαζί με τον Μπάμπου

Ο σκύλος-οδηγός είναι ικανός να εντοπίζει διαβάσεις, πόρτες, σκάλες, ταμεία, την είσοδο στο λεωφορείο. Να αποφεύγει εμπόδια ύψους, όπως σκαλωσιές, τέντες, ταμπέλες, μπαλκόνια, δέντρα, αλλά και χαμηλά (λακκούβες, κακοτεχνίες). Να προστατεύει από τα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα και τα κινούμενα εμπόδια, δηλαδή τους άλλους ανθρώπους. Να βρίσκει τη λύση σε κάθε εμπόδιο που παρουσιάζεται.

Ωστόσο, ο σκύλος-οδηγός δεν είναι ρομπότ, όπως λέει η κυρία Γκέρτσου, αλλά ζωντανός οργανισμός, του οποίου πρέπει να σεβόμαστε και να καλύπτουμε τις ανάγκες. Να αντιλαμβανόμαστε πότε έχει ανάγκη από νερό και φαγητό, πότε αισθάνεται δυσφορία και πότε κούραση. «Με τον σκύλο-οδηγό, είμαστε ομάδα», τονίζει η πρόεδρος της Σχολής Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα».

Πρόσφατα, η κυρία Γκέρτσου υιοθέτησε ένα σκυλάκι, την Νταίζη.

Η Νταίζη ήταν ένα από τα σκυλιά που ζούσε στο καταφύγιο/κολαστήριο της Σπάρτης. Αποφάσισε να την υιοθετήσει για να σώσει ένα πλάσμα, αλλά και για να κάνει παρέα στον σκύλο-οδηγό της, τον Μπάμπου, καθώς παρακολουθεί μαθήματα ψυχολογίας, και ο χρόνος της είναι περιορισμένος.

Η κα Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου μαζί με τον Μπάμπου και τη Νταίζη

Μέχρι σήμερα από τη ζωή της έχουν περάσει τρεις σκύλοι-οδηγοί. Ο Μπάμπου είναι ο τρίτος. Έζησε, και συνεχίζει να ζει, σημαντικές στιγμές μαζί τους. Μαζί στα καλά, μαζί και στα άσχημα.
Και, όπως λέει: «Μου χάρισαν εμπειρίες, την αναγνωρισιμότητα. Τους χρωστάω πολλά στη ζωή μου».

Μυρτώ Κουτούλια: «Η απόκτηση ενός σκύλου είναι μια σοβαρή απόφαση»

«Η επαφή με τον σκύλο είναι ένας τρόπος για να πάμε πιο κοντά στα δικά μας βασικά ένστικτα. Να βλέπεις τη ζωή πιο απλά. Και να ζεις τη στιγμή, χωρίς παρελθόν και μέλλον», αναφέρει η εκπαιδεύτρια σκύλων, Μυρτώ Κουτούλια.

Ο σκύλος μας φέρνει πιο κοντά στη φύση, όπως λέει, και είναι το πλάσμα που αγγίζεις, και με τον τρόπο που το αγγίζεις, ξέρει τι θέλεις. Και θα στο δώσει με τον πιο απλό τρόπο.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, είχε την έμφυτη ανάγκη να έρχεται σε επαφή με σκύλους. Φρόντιζε, έπαιρνε αγκαλιά κάθε αδέσποτο που συναντούσε στον δρόμο της, ώσπου στην ηλικία των 12 ετών οι γονείς της αποφάσισαν να της πάρουν έναν Βέλγικο Ποιμενικό. «Ήταν η πιο σοβαρή σχέση: η συμβίωση. Δεν είχα γνώση, τι σκύλο πήρα. Ήταν πολύ καλός, αλλά σκληρό ζώο, πολύ δυνατό και δυναμικός χαρακτήρας. Απαιτητικό ζώο, και οπωσδήποτε ήθελε εκπαίδευση. Βέλγικο, παλιού τύπου. Ήταν μη διαχειρίσιμο. Ήταν η ευκαιρία να γνωρίσω την εκπαίδευση: τις εκπαιδευτικές τάσεις, την κατεύθυνση, τα όρια. Ακολούθησα όλη την εκπαίδευση και άρχισα να μαθαίνω τη συμπεριφορά του σκύλου, και από πού προκύπτει. Να καταλαβαίνω ότι είναι ένα πολύ σύνθετο κομμάτι: να ξέρεις να αξιοποιείς το κάθε ταμπεραμέντο και να μπορείς να το κοντρολάρεις. Ήταν ωραία εμπειρία. Μετά την εκπαίδευση ο σκύλος έγινε συντροφικός, φύλακας με κρίση, ένας οικογενειακός σκύλος, και βρισκόταν πάντοτε μαζί μας», αναφέρει η κυρία Κουτούλια.

Η εκπαιδεύτρια Μυρτώ Κουτούλια μαζί με τον Όναρ

Δεν είναι όλα τα σκυλιά για όλους, επισημαίνει η κα Κουτούλια, αλλά σίγουρα υπάρχει κάποιο που ταιριάζει στον καθένα. Υπάρχουν σκύλοι που θέλουν περισσότερη άσκηση, κάποιοι που πρέπει να αξιοποιήσουν τα ένστικτά τους: άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.

«Η απόκτηση ενός σκύλου είναι μια σοβαρή απόφαση. Πρέπει να γίνεται ευσυνείδητα και συνειδητοποιημένα. Δεν επιλέγουμε έναν σκύλο από την εμφάνισή του, αλλά από τον χαρακτήρα και τις ανάγκες του. Εάν μπορούμε να τις καλύψουμε και ταιριάζουν στον τρόπο ζωής μας», επισημαίνει η εκπαιδεύτρια σκύλων και καταλήγει:

«Ανεξαρτήτως, εάν πρόκειται για υιοθεσία, ή απόκτηση από εκτροφείο, έχουμε να κάνουμε με ξεχωριστούς χαρακτήρες. Οπότε, ένας εκπαιδευτής σκύλων είναι κατάλληλος για να κρίνει τον χαρακτήρα -φαίνεται από μικρή ηλικία-, αφού έχει προηγηθεί συζήτηση με εμάς για το τι ζωή κάνουμε, ώστε να ταιριάξει μαζί μας. Και να περάσουμε καλά και οι δύο».

Για την κυρία Κουτούλια, ο σκύλος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της: τη συντροφεύει παντού, του έχει εμπιστοσύνη. Την καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνει. Και έχουν φτάσει στο σημείο να μιλούν με τα μάτια.

Φρατζέσκα Σωτηροπούλου: «Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη»

«Η καλύτερη απόφαση που πήραμε σαν οικογένεια, ήταν που βάλαμε στη ζωή μας τον Φιντέλ. Μέχρι τότε, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη. Είναι μοναδικό, που σου την προσφέρει. Αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ο Φιντέλ είναι, γενικά, η καλύτερη παρέα. Σε κάνει να αισθάνεσαι σημαντικός. Ήταν το αγχολυτικό μου κατά την εξεταστική μου. Είχα κάποιον να του μιλάω, χωρίς να περιμένω απάντηση. Έχω αναπτύξει 100% ένα αίσθημα ευθύνης, που δεν το είχα: να φάει και να πάει βόλτα την καθιερωμένη ώρα, να αποφύγουμε τις κάμπιες κατά τη διάρκεια της βόλτας -όταν εμφανίζονται-, να προσέξω μην καταπιεί κάτι από τον δρόμο, που δεν πρέπει. Θυμάμαι την αγωνία μου όταν έφαγε ένα κουκούτσι από ροδάκινο, όταν καταπίνει ζωύφια. Είμαι υπεύθυνη για την υγεία και την ασφάλεια του», περιγράφει η ασκούμενη δικηγόρος, Φρατζέσκα Σωτηροπούλου.

Αγωνιά όταν αρρωστήσει, φροντίζει για τη θεραπεία του, προσέχει όταν τρώει, να μην πέσει κάτι κάτω, που δεν πρέπει να φάει ο Φιντέλ.

Εννοείται, όπως λέει, έχει αλλάξει το καθημερινό της πρόγραμμα, καθώς το έχει προσαρμόσει στις ανάγκες του Φιντέλ.

Ο Φιντέλ είναι ο πρώτος σκύλος της οικογένειας του Κοσμά Σωτηρόπουλου. Και ήταν επιθυμία της μικρής του κόρης, Μαριλένας.

Ο κ. Κοσμάς Σωτηρόπουλος μαζί με τη μικρή του κόρη, Μαριλένα, τη γυναίκα του, Πέγκυ και τον Φιντέλ

«Η απόφαση να αποκτήσουμε τον Φιντέλ πάρθηκε όταν η μικρή μου αδελφή, η Μαριλένα, μας το ανακοίνωσε με επίκληση στο συναίσθημα και με ισχυρά επιχειρήματα. Θυμάμαι ήταν 28 Ιουνίου 2017, όταν πήγαν οι γονείς μου, μαζί με τη Μαριλένα, να πάρουν τον μικρό Φιντέλ από το εκτροφείο. Όταν επέστεψαν σπίτι, εγώ δεν ήμουν εκεί. Τον είδα, αφού τον είχαν φέρει. Θυμάμαι ότι τον πήρα αγκαλιά και μου έπεσε από τα χέρια. Θυμάμαι τα πρώτα του βήματα μέσα στο σπίτι, να ψάχνει να βρει τις γωνίες του -πού του αρέσει-, να διαλέγει το μαξιλάρι που θα ξαπλώσει πάνω στον καναπέ. Θυμάμαι ότι με φόβο ανέβαινε και κατέβαινε το ένα σκαλοπάτι που έχουμε μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι εκείνο το πρώτο βράδυ που έκλαιγε ασταμάτητα, και μαζί με την αδελφή μου λέγαμε ότι «δεν του αρέσει το σπίτι μας», «δεν μας συμπάθησε», «δεν είμαστε καλοί άνθρωποι». Θυμάμαι τις πρώτες μας διακοπές στο σπίτι μας στο Μαρμάρι. Τον θυμάμαι να τρέχει και να παίζει στον κήπο. Εκεί έβγαλε και τον πραγματικό του χαρακτήρα, και χάρηκα γι΄αυτό, που του άρεσε το σπίτι μας», αφηγείται η Φρατζέσκα Σωτηροπούλου.

Δεν ξεχνά ότι, όταν συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus και βρισκόταν στο Παρίσι, όταν τη ρωτούσαν τι της λείπει από την Ελλάδα, εκείνη απαντούσε «ο σκύλος μου».

«Όσο περνούσε ο καιρός, ο σκύλος άρχισε να δείχνει και τις συμπάθειές του. Μας αγαπάει όλους, αλλά αδυναμία έχει στον μπαμπά. Δεν υπάρχει πρωινό που να μην είναι μπροστά στην πόρτα και να τον περιμένει, ευλαβικά, για να πάνε βόλτα. Δεν κουνιέται. Όταν είναι σπίτι, τού γίνεται κολιτσίδα. Τον ακολουθεί συνέχεια. Μόνον εάν λείπει εκείνος, θα ακολουθεί κάποιον άλλον», λέει η Φρατζέσκα Σωτηροπούλου.

Περιγράφει τον Φιντέλ εκδηλωτικό, ότι είναι στο μέγιστο κοινωνικός με τους ανθρώπους. Καταλαβαίνει ποιους ανθρώπους αγαπά η οικογένεια του, και τους το δείχνει και εκείνος. Ότι είναι επιτακτικός, όταν επιθυμεί κάτι πολύ, έξυπνος, και ξέρει πολύ καλά ποιος θα του κάνει τα χατίρια. Και δεν είναι άλλος από τον μπαμπά της.

Η ασκούμενη δικηγόρος, Φρατζέσκα Σωτηροπούλου αγκαλιά με τον Φιντέλ

«Μας ξέρει πολύ καλά, και τον ξέρουμε πολύ καλά. Ξέρει την καθημερινότητά μας, ξέρει πού θα κάτσει όταν κάνει κρύο, και πού όταν κάνει ζέστη. Ξέρει τους ήχους της κουζίνας, του ψυγείου. Ξέρει συγκεκριμένες λέξεις. Είναι ισότιμο μέλος της οικογένειας. Στα γενέθλια του, πάντα του κόβουμε τούρτα, όπως κάνουμε για όλους μας. Ανυπομονώ πάντα να γυρίσω σπίτι και να τον δω. Πότε πιο πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι, εάν χάσεις τον σκύλο σου, είναι σαν να χάνεις έναν άνθρωπο. Θυμάμαι όταν πήγαινα στην Α’ Λυκείου, μία συμμαθήτρια μου, η Αλεξάνδρα, απουσίαζε για μία εβδομάδα. Είχε πεθάνει ο σκύλος της και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τότε μου φάνηκε περίεργο. Σήμερα, θα ήθελα να τη βρω και να της ζητήσω συγγνώμη για τον τρόπο που σκέφτηκα, τότε», επισημαίνει η ασκούμενη δικηγόρος και προσθέτει: «Ο σκύλος είναι και η καλύτερη απόφαση για έναν άνθρωπο που ζει μόνος. Γιατί θα έχει λόγο να ξυπνάει, να βγαίνει έξω, και θα έχει έναν απόλυτα αφοσιωμένο φίλο, που θα τον συντροφεύει και στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές».

Πέγκυ Μητσάκου: «Ο σκύλος μας κάνει πιο κοινωνικούς»

«Ο Φιντέλ ήταν σανίδα σωτηρίας για τις κόρες μου την περίοδο της καραντίνας, όπου δεν μπορούσαν να δουν τους φίλους τους, να διασκεδάσουν. Μέσα στη μαυρίλα περνούσαν τόσο ωραία με τον Φιντέλ: τον έπαιρναν αγκαλιά, έπαιζαν μαζί του, τον πήγαιναν βόλτα», επισημαίνει η μητέρα της Φρατζέσκας, Πέγκυ Μητσάκου.

Επίσης, ο Φιντέλ έμαθε και στις δύο κόρες της να συνεργάζονται και να μοιράζονται τις βόλτες του και την φροντίδα του. «Τα ανέλαβαν με υπευθυνότητα, προθυμία και σοβαρότητα», τονίζει η κα Μητσάκου και προσθέτει: «Ο σκύλος μας κάνει πιο κοινωνικούς. Θα βγούμε έξω, θα γνωρίσουμε νέους ανθρώπους. Όπως και τα παιδιά. Θα τον πάρουν μαζί τους στο πάρκο, και θα τους πλησιάσουν άλλα παιδιά».

 

*Η Ελληνική Σχολή Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα» εκπαιδεύει τους σκύλους – οδηγούς πάντα με θετικό τρόπο και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Σκύλων Οδηγών (EGDF) και τη Διεθνή Ομοσπονδία Σκύλων Οδηγών (IGDF), των οποίων αποτελεί μέλος.
Στηρίζεται σε χορηγίες ιδιωτών και εταιρειών για να μπορέσει να συνεχίσει το ποιοτικό έργο της και να εξασφαλίσει πολύτιμους υλικούς και ανθρώπινους πόρους. Αν θέλετε να συνεισφέρετε στο έργο της, μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: https://www.laraguidedogs.gr/