Καταγγελία 30χρονης: «Θα ήμουν το επόμενο θύμα γυναικοκτονίας από τον ίδιο μου τον αδελφό»

«Θα ήμουν το επόμενο θύμα γυναικοκτονίας από τον ίδιο μου τον αδελφό, αναγκάστηκα να φύγω για να γλιτώσω, κρύβομαι γιατί φοβάμαι» καταγγέλλει η 30χρονη Ελένη σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής στο GRTimes gr.

«Με βασάνιζε, με χτυπούσε και απείλησε τη ζωή μου σε περίπτωση που έλεγα το παραμικρό. Έζησα τον πιο φρικτό εφιάλτη, αναγκάστηκα μετά από μηνύσεις να εξαφανιστώ από τη Θεσσαλονίκη και να ξεκινήσω τη ζωή μου σε ένα απομονωμένο χωριό».

Είναι τα λόγια της 30χρονης Ελένης η οποία δεν αντέχει και ξεσπά σε λυγμούς. Η φωνή της τρέμει. Η ίδια τρέμει από φόβο…

«Ήθελα να μιλήσω, πρέπει να μιλήσω, τα φαινόμενα οικογενειακής βίας έχουν πια κατακλύσει τη ζωή μας, δεν πρέπει να σιωπούμε εμείς τα θύματα. Πρέπει να παλέψουμε, να μιλήσουμε, να πάμε και τα καταγγείλουμε όσα βιώνουμε στην αστυνομία, να πάμε στα δικαστήρια, να βρούμε το δίκιο μας, να αναπνεύσουμε, να ζήσουμε…» λέει το κορίτσι που τα τελευταία χρόνια, όπως περιγράφει στην αφήγησή της, νιώθει ότι έχασε σχεδόν όλο της τον εαυτό.

Με καθημερινά βασανιστήρια από τον ίδιο της τον αδελφό και άγριους ξυλοδαρμούς από εκείνον, όπως καταγγέλλει, που τελικά την οδήγησαν με κακώσεις σε όλο της το σώμα και το πρόσωπο στο νοσοκομείο, όπως ισχυρίζεται.

«Με βασανίζει καθημερινά»

«Ο αδελφός μου με βασανίζει εδώ και τέσσερα χρόνια, το ποτήρι ξεχείλισε όταν μετά από απειλές, βρισιές, ξυλοδαρμούς με πίεσε ακόμη και να του κάνω στοματικό έρωτα. Δεν άντεξα το μαρτύριο, πήγα στην αστυνομία και τον κατέδωσα. Φυσικά πήγα στον ιατροδικαστή και ακολούθως αποφάσισα ότι πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Έκανα μηνύσεις και φτάσαμε στα δικαστήρια Καταδικάστηκε σε όλα στα δικαστήρια που ακολούθησαν στα οποία δεν έδωσε ποτέ παρόν. Τελικά αφέθη ελεύθερος με αναστολή. Το επόμενο δικαστήριο θα γίνει σε λίγο καιρό, στις αρχές φθινοπώρου. Σε αυτό το διάστημα φοβόμουν» περιγράφει η κοπέλα που βρήκε το κουράγιο να μιλήσει και προσθέτει:

«Φοβόμουν για τη ζωή μου. Είναι επικίνδυνος. Αποφάσισα να εξαφανιστώ, να φύγω από την πόλη και βρίσκομαι σε ένα απομονωμένο χωριό. Εδώ νιώθω ασφαλής, κάνεις δε ξέρει που είμαι Κυρίως εκείνος. Περιμένω το δικαστήριο να γίνει, περιμένω να δικαιωθώ. Να ζήσω χωρίς το φόβο και τος απειλές για τη ζωή μου από την πλευρά του. Ονειρεύομαι μια ήσυχη ζωή, θέλω να κάνω οικογένεια, να τα αφήσω όλα αυτά πίσω. Είναι δύσκολο αλλά πιστεύω έγινε το πρώτο βήμα. Το μήνυμα σε όλες είναι μιλήστε, μη φοβάστε, πριν να είναι αργά».