Η 57χρονη Κατίνα Ντρέσου και η 80χρονη Διονυσία Αδαμοπούλου από την Αμαλιάδα, τον τελευταίο καιρό ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά και προσδοκούν στην καλοσύνη και την ανθρωπιά για να μπορέσουν να βιώσουν την Ανάσταση, αφού η ΔΕΗ τους έδωσε τη χαριστική βολή και η αδυναμία τους να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τις έχει αναγκάσει να ζουν σε βουβά και σκοτεινά σπίτια.
«Βλέπει» μόνο αριθμούς
Η ΔΕΗ δεν καταλαβαίνει από προσωπικά, από ανθρώπινα δράματα, βλέπει χαρτιά και νούμερα και στις περιπτώσεις των δύο γυναικών, είδε απλώς ανεξόφλητους λογαριασμούς και η επόμενη κίνηση ήταν η διακοπή της ηλεκτροδότησης.
Η 57χρονη ζει τις δύο τελευταίες εβδομάδες χωρίς ρεύμα και η 80χρονη τους τρεις τελευταίους μήνες. Η μία διαμένει κοντά στο υδραγωγείο της Αμαλιάδας, η δεύτερη κοντά στο 6ο δημοτικό, σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις της πόλης, αλλά με κοινό πρόβλημα.
Καθεμία έχει να καταθέσει το δικό της δράμα και να κάνει τη δική της παράκληση, σε όποιον ακούει, σε όποιον καταλαβαίνει, σε όποιον μπορεί να νιώσει…
Έχασε το στήριγμά της
Η 57χρονη Κατίνα Ντρέσου, μητέρα τριών παιδιών, με τα δυο αγόρια της να είναι άνεργα, ζει τον Γολγοθά της από τις αρχές του 2013. Επί δυόμισι μήνες είχε τον σύζυγό της στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε Νοσοκομείο της Πάτρας και στις 15 Μαρτίου ο 58χρονος έφυγε από τη ζωή. Τα έξοδα όλο αυτό το διάστημα τεράστια και ο λογαριασμός της ΔΕΗ, με το περιβόητο χαράτσι να τον συνοδεύει, παρέμεινε ανεξόφλητος.
Η οφειλή αγγίζει πλέον τα 957,00 ευρώ και μπορεί η ΔΕΗ να δεχόταν τον διακανονισμό, η 57χρονη όμως αδυνατεί να καταβάλει το οποιοδήποτε χρηματικό ποσό αυτή τη στιγμή. Πόροι μηδέν, η σύνταξη του άντρα της δεν πρόλαβε να εκδοθεί, και δεν ξέρει και εάν θα εκδοθεί ποτέ, και όπως είναι αναμενόμενο δεν υπάρχει ούτε ευρώ προκειμένου να καταβληθεί για την εξόφληση του λογαριασμού.
Πριν από δύο μήνες η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα και η γυναίκα ζει πλέον σε ένα βουβό και σκοτεινό σπίτι, το ψυγείο της είναι άδειο, η τηλεόραση σταμάτησε να παίζει και σιγοκαίει μόνο το καντηλάκι μπροστά από τη φωτογραφία του πρόωρα χαμένου συζύγου της, μοναδικό φως στην απέραντη θλίψη.
Σε ένα βουβό σπίτι
Η 57χρονη, όπως λέει, ζήτησε βοήθεια και από την εκκλησία, αλλά δεν μπόρεσε να βρει λύση και με δάκρυα στα μάτια αναζητά ένα στήριγμα.
«Παρακαλώ να με βοηθήσουν, να μπορέσουμε να συντηρηθούμε μέχρι να βγει η σύνταξη του άντρα μου. Παρακαλώ, τώρα που έρχεται Πάσχα να μην είμαι στο σκοτάδι…» κάνει έκκληση μέσω του patrisnews κλαίγοντας με λυγμούς.
Μία γυναίκα, που μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν είχε φανταστεί ότι θα αναγκαζόταν να ζητήσει τη βοήθεια των ανθρώπων, που βήχει από το κρυολόγημα, απόρροια του μπάνιου που κάνει με κρύο νερό, αφού δεν έχει ρεύμα. Μια γυναίκα που θέλει να πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι…
Σκοντάφτει στο σκοτάδι
Από την άλλη πλευρά, η 80χρονη Διονυσία Αδαμοπούλου ζει στο δικό της σκοτάδι τον δικό της Γολγοθά. Είναι μια μάνα με έναν γιο με ποσοστό αναπηρίας 75% και έναν εγγονό που αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα υγείας και βρίσκεται σε κάποιο νοσηλευτικό ίδρυμα.
Με μια ψωροσύνταξη του ΟΓΑ τι να πρωτοκάνει, ζώντας μάλιστα σε σπίτι με ενοίκιο; Και σε αυτή την περίπτωση, ο λογαριασμός της ΔΕΗ έμεινε απλήρωτος, «φούσκωσε», άγγιξε τα 700 ευρώ και τους τελευταίους τρεις μήνες η ηλεκτροδότηση διακόπηκε…
Και σε αυτό το σπίτι το ψυγείο είναι άδειο, είναι βουβό αφού ούτε ο ήχος από μια τηλεόραση δεν ακούγεται και η 80χρονη περνά τις μοναχικές της ώρες καθισμένη σ’ ένα κρεβάτι, κοιτάζοντας τις σκιές μέσα από το σκοτάδι.
Μοναδικό φως, τις ατελείωτες ώρες της νύχτας, είναι ένα καντήλι και μια λάμπα πετρελαίου που θυμίζει παλιές εποχές. Η ηλικιωμένη κάθε φορά που επιχειρεί να κινηθεί μέσα στο σπίτι, σκοντάφτει και πέφτει, γεμίζοντας πληγές το σώμα της.
«Θέλω φως και να φάω»
Μιλά στο Patrisnews για το δράμα της μασουλά λίγο ψωμί, προσφορά και αυτό από γείτονες, που κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν την ίδια και τον γιο της, αφού η πολιτεία παρακολουθεί αμέτοχη το δράμα των ανθρώπων αυτής της χώρας.
«Παίρνω σύνταξη του ΟΓΑ, αλλά πού να μου φθάσει, χρωστάω παντού. Το παιδί μου έχει πρόβλημα, το εγγόνι μου το ίδιο, ζω με το καντηλάκι που μου ανάβουν οι γειτόνισσες. Πέφτω συνεχώς και χτυπάω» λέει με πόνο στα μάτια.
Στο ερώτημα που της απευθύνουμε για το τι θέλει, τι ζητά, η απάντησή της έρχεται να αφυπνίσει συνειδήσεις: «Θέλω να μου βάλετε το φως. Θέλω βοήθεια από τους συνανθρώπους μου. Όποιος θέλει να κάνει το ψυχικό, για να έχω ρεύμα και κάτι να φάω…»
Τα λόγια πλέον είναι περιττά… Η κοινωνία και η πολιτεία καλούνται εμπράκτως πλέον, και στις δύο περιπτώσεις, να αποδείξουν ότι αυτή η χώρα μπορεί να αγκαλιάσει τους ανθρώπους της, ότι αξίζει να λέγεσαι Έλληνας, ότι η ανθρωπιά δεν χάθηκε…
Μαρία Καραμπάτση
(karabatsimaro@yahoo.gr)
ksipnistere.blogspot.
