κυνήγι της ανόδου! Μπροστά στον χαμό ενός 11χρονου κοριτσιού που συγκλόνισε τους πάντες στο γήπεδο του Παναιτωλικού!
Πριν την σέντρα του αγώνα του Παναιτωλικού με την Νίκη Βόλου κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Πολλοί αναρωτήθηκαν το γιατί. Η... απάντηση ήταν κρεμασμένη σε ένα πανό στο «απενεργοποιημένο πέταλο»! Ένα άσπρο πανί που με μαύρα (πένθιμα) γράμματα έγραφε: «ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΛΙΑΝΑ. ΘΥΡΑ 6-ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ»!
Η μικρή Λιάνα Στάμου που μέχρι πριν λίγο καιρό είχε συνεχώς θέση στην εξέδρα του Παναιτωλικού, φορώντας την «κυανοκίτρινη» φανέλα της έφυγε από την ζωή! Μόλις στα 11 χρόνια της, η ζωή στάθηκε... τραγικά εχθρική μαζί της!
Το χειροκρότημα, αλλά και ο κόμπος στο στομάχι όλων μετά το λεπτό της σιγής ήταν ενδεικτικό! Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα μικρό παιδί που τόσο πρόωρα έφυγε από την ζωή, η ΠΑΕ Παναιτωλικός μέσω του match program της έγραψε:
«Μια φίλη μας, η Στυλιανή (Λιάνα) Στάμου έφυγε απρόσμενα και άδικα από κοντά μας μόλις στα 11 της χρόνια, από λόγους που δεν είναι κατανοητοί στο μυαλό του ανθρώπου.
Μια σπάνια ασθένεια ευθύνεται για το ότι δεν θα τη ξαναδούμε μαζί μας, με τον πατέρα της, στο γήπεδο να φορά το κασκόλ του Παναιτωλικού πιστή εδώ και κάποια χρόνια σε αυτό που αγαπάμε όλοι μας. Με τη θέση της, το διαρκείας της και τις χαρές και τις συγκινήσεις που πρόλαβε από την ομάδα της. Η άδολη αγάπη στην ομάδα μας ενός παιδιού δεν συγκρίνεται με τίποτε, όπως δεν συγκρίνεται και τίποτε με το χαμό ενός παιδιού.
Ο Παναιτωλικός στη μνήμη της σήμερα θα κρατήσει ενός λεπτού σιγή και θα επικαλεστεί όλα τα κουράγια του κόσμου για τους δικούς της. Θα είναι πάντα κοντά μας και θα χαίρεται για την ομάδα της και θα ζει στις μνήμες πολλών.
Η ακατανόητη απώλεια ενός παιδιού δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλά πάντα αλλάζει τους ανθρώπους.
Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς όταν έχασε τον 4χρονο γιο του έγραψε ίσως ένα από τα σπουδαιότερα έργα του, ένα μικρό μέρος από το οποίο σήμερα αφιερώνουμε στην μικρή μας Λιάνα.
Μήτε με το σίδερο,
Μήτε με το χρυσάφι,
Μήτε με τα χρώματα
Που σπέρνουν οι ζωγράφοι
Μόνο με του πνεύματος
Τα μάγια! Σου το υψώνω
Σ’ ένα τόπον άυλον,
Απείραχτο απ’ το χρόνο».
