την απόσταση Καμίνια-Τσαλικάκι, για να βρεθεί στα γραφεία εξυπηρέτησης πελατών της ΔΕΗ. Ήταν από τις πρώτες "τσουχτερές" κρύες μέρες της καινούργιας χρονιάς. Η βαρυχειμωνιά δεν τον ενδιέφερε. Μπορούσε να την αντέξει. Ο χαμηλοσυνταξιούχος κατάφερε να …ξαποστάσει σε μία καρέκλα της υπηρεσίας. Έμοιαζε ταλαιπωρημένος. Όπως διαβάζουμε στο creteplus, η σιωπή του κάποια στιγμή "έσπασε". Όταν ενημερώθηκε για τα διαδικαστικά της διευθέτησης ενός λογαριασμού στο χωριό του, το Αμάρι Ρεθύμνου. Κυριεύθηκε από την απελπισία. "Δεν μπορώ να το πληρώσω…", είπε χαμηλόφωνα στην υπάλληλο, κοιτώντας την κατάματα. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει. Τα κατάφερε. Ξεκίνησε να της "ανοίγει" την καρδιά του. Ξετύλιγε σιγά-σιγά το …κουβάρι της καθημερινής ανηφόρας που καλείται να ανέβει για να επιβιώσει. Φάνηκε να λυγίζει "Ήρθα με τα πόδια από τα Καμίνια. Ούτε τα λεφτά για το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου δεν έχω παιδί μου…". Η υπάλληλος έβγαλε από την τσάντα της ένα εισιτήριο αστικών συγκοινωνιών, δίνοντάς το στον ηλικιωμένο, μαζί μ’ ένα γλυκό. Η –έστω- μικρή, αλλά συμβολική κίνηση τον συγκίνησε. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώσπου δάκρυσε. Μοιράζοντας ευχές ευγνωμοσύνης, ο εκ των βιοπαλαιστών, της διπλανής μας πόρτας, έφυγε απ’ την υπηρεσία. Γεμάτος ζεστασιά στην καρδιά του, απ’ το ελάχιστο αντίτιμο αλληλεγγύης στην πεντακάθαρη αξιοπρέπειά του...
