Η γυναίκα που την έφερε στην ζωή της, που δεν την είπε και δεν θα την πει ποτέ «μητέρα», την κακοποιούσε από την ηλικία των 4 ετών. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», λέει χαρακτηριστικά και εξηγεί πώς η μη- Τέρα της «ήταν συγκροτημένη. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και το έκανε με ευλάβεια. Καθόταν και σκεφτόταν αυτά που έπρεπε να κάνει: να σε δείρει με μια ζώνη, να σε δέσει με ένα καλώδιο… Χρησιμοποιούσε αφάνταστες τιμωρίες για να ικανοποιηθεί»! Στο βιβλίο, που έγραψε για να μοιραστεί δημόσια πλέον την αγανάκτηση, τον θυμό, το μίσος της, κάθε λέξη είναι μια γροθιά. «Η τιμωρία σκληρή, δεν αρκέστηκε στο ξύλο. Έσβησε ένα πακέτο σπίρτα πάνω μου, στα οπίσθια μου… », γράφει, ενώ στην συνέχεια περιγράφει πώς η γυναίκα αυτή έκαιγε με σίδερο τα χέρια της, την έγδυνε και της έτρωγε κομμάτια από το κρέας της και στην συνέχεια την έλουζε με σαμπουάν για να πονάει. Γιατί δεν μιλούσε μέχρι την ηλικία των 16 ετών; «Δεν ήξερα για πολλά χρόνια πώς η ζωή είναι αλλιώς. Στα 17 μου πήρα την απόφαση να φύγω…». Η Λυδία Γιαννακοπούλου, που σήμερα είναι μητέρα δύο παιδιών και κατάλαβε τι σημαίνει μητρότητα, τονίζει ότι η ”μητέρα” της έχει ξαναφτιάξει την ζωή της. Όμως δεν μπορεί να είναι καλά, αφού όπως λέει «τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν συναισθήματα... Έχουν δηλητήριο μέσα τους». Παρόλο που δεν μιλάει πια με την μητέρα της, ένιωσε την ανάγκη να την συναντήσει και να την την ρωτήσει "γιατί τοτε". Εκείνη απαντάει: «Τότε ήμουν φευγάτη, τώρα είμαι καλά»! Η γυναίκα εξηγεί πώς φοβάται πολύ ακόμα και σήμερα, όταν ακούει το όνομα της ή όταν την αγγίζουν… και τονίζει: «Δεν είναι έγκλημα να πάρει η πολιτεία το παιδί από τους γονείς, έγκλημα είναι να το αφήνουν να υποφέρει».
Δείτε την συγκλονιστική εξομολόγησή της στο βίντεο που ακολουθεί…
