Ερημιά στο Περαχώρι, εκεί που τελειώνει το Όρος, το καταφύγιο των 25 ψυχών! Τόσοι έμειναν, αφού οι νεότεροι ανηφόρισαν στην Αθήνα για να συνεχίσουν τη ζωη τους. Εκεί στην άκρα, λοιπόν, σε μια μεγάλη αυλή, η Μαρία Γκογεράκη παίρνει τον αέρα και τα χρόνια του Βρύσινα και ανανεώνει την ψυχή της! Έφτασε σήμερα στα 102 της χρόνια και το μυαλό της είναι «ξυράφι». Εχει ζωντάνια και είναι «γερή κράση». Στο φαγητό της, μεσημέρι και βράδυ πίνει από μισό ποτηράκι κρασί και σου λέει με δυο κουβέντες και με μια φωνή που θυμίζει αντρειοσύνη και λεβεντιά, πως «εδά τα πράματα είναι άνω-κάτω». Ύστερα αρχίζει να αποκολλά κομμάτια- κομμάτια από την πολύχρονη ζωή της: «Εγώ ‘ μαι Αναγνωστάκη. Επαέ γεννήθηκα κι επαέ ανατράφηκα. Ο άντρας μου ήτονε ο Φώτης ο Γκογεράκης από τη Γενή και μου είπανε πως είμαι γεννημένη το ’12 μα στα χαρτιά με έχουνε γράψει το ’11. Κι άλλοι λένε πως εγεννήθηκα το ’10. Ξέρω ‘γω! Είμαι γέννημα, όπως και να το πεις, των Βαλκανικών πολέμων…» Όσο για τη συνταγή της μακροζωϊας της; Λέει στο madeincreta.gr «Ό,τι κάνω εγώ να κάνεις κι εσύ για να ζήσεις όσο ζω! Να δουλεύεις σαν τον σκλάβο μέρα και νύχτα, όπως ήμουν σκλάβα και εγώ, να πίνεις το κρασάκι σου με μέτρο και να μην κάνεις κατάχρηση…» Για την οινοποσία των χρόνων της νιότης της, είναι ειλικρινής: «Στα νιάτα μου όντε σμίγαμε στην παρέα με τσ’ άντρες τσι μεθούσα. Έπινα και το ούζο…».
